En ja hoor, de eerste stap naar een minder nutteloos leven wordt gezet. Ik ben namelijk op zoek naar een bijbaantje. Ik heb nog nergens voor gesolliciteerd omdat ik nog een CV moet opstellen, maar ik ben nu al ontzettend zenuwachtig. Ik ben namelijk nog altijd bang dat het me niet bevalt of dat het mijn schoolwerk ontzettend in de weg gaat zitten. Of, en eigenlijk vind ik dat nog wel het ergste, dat ik heel weinig tijd over hou om met mijn vriendje te zijn. Klinklare onzin natuurlijk, er zijn genoeg jongeren die hun bijbaantjes perfect kunnen combineren met hun relatie. Waarom zou ik dat niet kunnen? Juist, dat kan ik wel. Mijn sollicitatieronde zal beginnen bij de Free Record shop. Ik hou ontzettend veel van muziek en het lijkt me dan ook ontzettend gaaf om daar te gaan werken. Hopelijk word ik daar dan ook aangenomen en anders gaat het zoeken gewoon verder. I won't give up.

Toen ik weer eens een dag had waarop ik me verveelde en waarop ik op mijn vriendje wachtte surfte ik wat rond op Mylifeisaverage.com. Op deze website trof ik echter een andere site aan en sindsdien, ben ik verslaafd. Ik lees elke dag de nieuwe berichtjes en lig soms compleet krom van de lach achter mijn computer.

Dear morning,

There is a reason we sound alike.

Sincerely mourning.

Dear blank, please blank is een website die volstaat met dit soort korte, grappige tekstjes en het is een prima tijdverdrijf voor als je je verveelt. Ik hoop dat ik hiermee niet zorg dat jullie er net zo verslaafd aan raken als ik, want dat is nogal makkelijk.

Dear Icebergs,

Sorry to hear about the global warming. Karma's a bitch.

Sincerely, the Titanic.

Ik weet niet waarmee, maar ik zit ergens mee. Ik irriteer me de laatste tijd heel vaak aan dingen en ik irriteer me er momenteel vooral aan dat ik nooit iets met mijn blog doe. Stiekem denk ik dat het ook komt door de lay-out van de blog. De blog oogt als een mode-/beautyblog, terwijl het dat eigenlijk helemaal niet is. Ik zit er dan ook aan te denken om de lay-out te gaan veranderen. Natuurlijk blijft mijn blog redelijk girly, maar ik kan absoluut niet meer tegen de huidige lay-out. Ik weet nog niet precies wat ik ermee wil, maar het moet anders, dat staat vast.

Ik denk echter niet dat dit is waar ik mee zit, misschien komt het gewoon door het weer, maar ik zit de laatste tijd niet helemaal lekker in mijn vel. Ik ben snel geïrriteerd, hoewel ik weet dat dit eigenlijk nergens voor nodig is. Ook voel ik me constant gestresst, hoewel ik amper iets hoef te doen. Ergens heb ik ook het idee dat dit juist het probleem is. Ik heb het idee dat ik niets doe, nutteloos ben. Dit jaar is mijn pianoles weggevallen, omdat ik hier al acht jaar op zat werd ik eraf gekickt om op die manier de wachtlijsten te verkorten. Belachelijke actie, als je het mij vraagt. Op deze manier raak je gemotiveerde leerlingen kwijt en vervang je deze door kleuters die van hun ouders per se een instrument moeten bespelen. Nu doe ik dus bijna niets meer. Ik speel op vrijdagmiddag toneel op de toneelvereniging van mijn school en ik zwem op zaterdagochtend. Hoewel ik vorig jaar niets aan sport deed en dus eigenlijk mijn pianoles vervangen heb met het zwemmen voelt dit niet zo. Dit zwemmen is gewoon op eigen initiatief en samen met een vriendin, hierdoor voelt het niet alsof ik echt aan het sporten ben. Eigenlijk was het stoppen met pianoles de ultieme gelegenheid om eindelijk te gaan doen wat ik al jaren wil: zingen. Zangles dus. Nu heb ik me hier ook voor opgegeven, maar ik ben natuurlijk gewoon op een wachtlijst terecht gekomen en heb hier uiteindelijk niets meer van gehoord. Misschien dat ze me volgend jaar wel toelaten, maar daarvoor moet ik nog een half jaar wachten. Eigenlijk zou ik ook wel een bijbaantje willen, maa ik ben bang dat ik daarmee mijn schoolwerk in gevaar breng, ik ben namelijk geen meisje dat iets durft te zeggen als ze het niet met haar werktijden eens is. Dus voorlopig speel ik Sims, hang ik met mijn vriendje (waar ik overigens nog steeds ontzettend blij mee ben) op rond hier in huis en maak ik af en toe eens wat huiswerk. Ik voel me ontzettend rusteloos, maar ik weet bij god niet wat ik eraan zou moeten doen.

De reden dat ik jullie nu verveel met dit enorme zeikbericht is dat de plaats waar ik altijd kwam om te zeuren niet meer bestaat. Ik merk nu dat Tijdverdrijver toch wel een deel van mijn leven was waar ik veel tijd aan besteedde. Ik weet niet meer hoe ik deze tijd nu moet besteden. Ik wil graag blijven schrijven, maar nu ik Tijdverdrijver niet meer heb, weet ik niet meer waarover en heeft het ook niet echt een doel meer. Op deze site was ook een klaagmuur, daarop uitte ik mijn frustraties altijd. Toen dit wegviel gebruikte ik Twitter hiervoor, maar nu dit geïfiltreerd raakt met familieleden vind ik het ook niet fijn meer om daar mijn frustraties te uiten en lange berichten zoals deze kunnen daar ook niet geplaatst worden. Vandaar dit geklaag en het voelt goed dat het er nu uit is.