Vandaag post ik voor het eerst een nail of the day. Dit lakje is er een van Essence. Uit hun Show your feet lijn. Dit is een speciale lak voor op je teennagels, maar ik denk niet dat de lak anders wordt als ik hem op mijn nagels smeer. Dit blauwe, shimmery lakje heeft de tropische naam Caribbean Sea. In het echt is de lak ietsje donkerder. De lak belooft binnen een laagje dekkend te zijn. Dit is niet het geval, maar dat is eigenlijk bij geen enkele lak zo. Op de foto heb ik twee laagjes op en dan is hij goed dekkend. Ook belooft de lak extreme long-lasting te zijn. Dat is helaas niet echt het geval. Zodra je ergens tegenaan stoot, heb je een chip in je lak. Nu zijn mijn nagels ook enorm broos omdat ik zo lang nagels gebeten heb en buigen ze snel om, waardoor de lak beschadigd, maar toch vond ik dit niet zo prettig. Ook droogt de lak niet snel. Toen ik na een vrij lange droogtijd weer verder ging met wat ik aan het doen was, zag ik dat er weer een stuk gesmudged was. Beetje jammer. De prijs is dan wel weer mooi, die is namelijk slechts €1,99.

Elk jaar rondom kerst organiseert 3fm Serious Request. Drie dj's betrekken dan voor een aantal dagen het Glazen huis. Dit jaar staat dit huis in Eindhoven en halen dj's Giel Beelen, Coen Swijnenberg en Gerard Ekdom geld op voor de "stille slachtoffers van Aids". Weeskinderen die hun ouders zijn verloren aan de gevolgen van Aids en HIV. Vaak leven deze kinderen in zware armoede. Soms leven hun grootouders nog, maar vaak staan deze wezen er helemaal alleen voor. Vaak met de zorg voor hun jongere broertjes of zusjes op hun schouders. De kinderen zijn veel te jong om voor hun hele familie te zorgen en vaak redden zij dit dan ook niet. Soms zijn deze kinderen zelf ook HIV positief. In samenwerking met het Rode Kruis zorgt 3fm ervoor dat deze kinderen weer een toekomst hebben. Het Rode Kruis levert eten, schoolmateriaal en medicijnen en vangt de kinderen op, zodat ze niet meer volwassen hoeven te zijn, terwijl ze dit nog lang niet zijn.

Ik ben een kleine blog, een hele kleine, maar ook ik merk dat het blogwereldje niet mals is. Afgelopen weekend las ik het onderstaande artikel op girlsinthecity en ik kon me er meteen in vinden. Ik had meteen een aantal voorbeelden van dit soort acties in mijn hoofd. Nadat er vandaag een hoop commotie rondom blogs op Twitter was, hebben een aantal bloggers besloten het onderstaande artikel op hun blog te plaatsen. Ook ik wil hier graag in meegaan. Gewoon om mezelf er aan te herinneren dat ik me niet raar moet gaan gedragen als mijn blog ooit groter wordt. Ik kies hiermee geen kant, ik heb absoluut niets tegen grote blogs, integendeel. Ik volg ze met plezier, maar soms wordt het gewoon te gek.

Anderhalf jaar lang al ben ik een blogger. Blogger. Bloggen. Het klinkt als één of andere nare onsteking ergens in je gewrichten ofzo. Maar goed, ik ben gaan bloggen omdat ik ontzettend hou van schrijven. Ik schrijf ervaringen en gevoelens van me af. Ik schrijf over fashion. Ik schrijf over beauty. Over alles wat je kan verzinnen. Ik wil zelfs wel schrijven over hoe je huurtoeslag moet aanvragen mocht je dat willen weten. Kortom; zolang ik mijn eigen mening aan een artikel kan hangen, schrijf ik graag.

In deze anderhalf jaar heb ik ontzettend veel mensen leren kennen. Mijn netwerk is bijzonder hard gegroeid, bestaande uit mensen uit verschillende industrieën. Harstikke leuk. Deze mensen helpen je om verder te komen, om meer kennis te krijgen van hoe groot de mogelijkheden wel niet zijn als blogger. Daarnaast is het ook nog eens leuk om zo ontzettend veel informatie te krijgen. Eigenlijk is bloggen en de wereld er om heen harstikke leuk. Je leert veel mensen kennen, je sociale kring wordt groter en deurtjes gaan op een kiertje staan. Naast al die leuke mensen, kan je ook nog eens allemaal gratis spulletjes opgestuurd krijgen! Wow, supercool! Het is ook supercool! I love what i do.

Alleen naast al die leuke mensen die je leert kennen zitten natuurlijk altijd die eikels. Mensen die je in eerste instantie leert kennen maar die iets mankeren waar je je vinger niet op kan leggen. Weet je wel? Van die mensen die je ontmoet samen met je vriendinnen en achteraf praat je met elkaar na en zeg je dat er iets is met die persoon die je net hebt leren kennen. Beide zeggen jullie: “Ooh ja, ik had dat ook”. Dat soort mensen. Nou die heb ik ook ontmoet. Een heleboel. Allemaal bloggers. Zelfbenoemde BN-ers. Zelfbenoemde journalisten. Zelfbenoemde whatever. HALLO! Je bent maar een blogger. Iets bekender dan de ander, iets drukker dan de een, maar uiteindelijk komt het allemaal op hetzelfde neer. Iedereen schrijft. Over iets. De één over het nieuwe rode lipstickie van Lancôme en de ander over één of ander zweverig boek waarvan je leven in één keer helemaal fantastisch zou moeten worden.

Ja, de blogwereld is ontzettend leuk. Alleen aan alles wat leuk is zit ook een keerzijde. De keerzijde van de (vrouwelijke) blogwereld bestaat uit roddels, leugens, streken, onuitstaanbare arrogantie en nog meer van die typische vrouwenacties. Direct zeggen tegen iemand? Over de telefoon? Via de mail? Via Direct Message op Twitter voor mijn part… Dat kan blijkbaar niet. Er wordt liever heen & weer gemaild over wat anderen wel niet doen. Over wat anderen nou weer schrijven. Over wat anderen nou weer geregeld hebben. Over dit, dat, zus en zo. Niemand is leuk, maar deze mensen zijn fantastisch. Doen alsof Girls in the City een leuke site is, maar ondertussen hoor ik lelijke dingen tussen de regels door. Ideeën ontfutselen zodat zij die kunnen gebruiken. Mij opbellen om te roddelen, mij mailen om te roddelen, mij dm-en om te roddelen. Heb je dit en dat al gehoord over die en die? Uh, nee? Natuurlijk niet! Vertel! Ja. Ik ben net zo slecht. Ik heb meegedaan met al deze gore praktijken. Dit duurde niet zo lang gelukkig. Dat ik dit nog heb volgehouden, zeg. Informatiegeil. Ik deed er zelf niets mee. Een mailbestand vol met roddels, gezeik en gejengel van bloggers die boven zichzelf uitstijgen. Over leugenaars, aanstellers en huilebalken. Outlook barst bijna uit elkaar.

Naast al het geroddel, gebitch en nare streken heb je ook nog het naar beneden halen van mensen. Het denigrerend praten over kleinere blogs. Nog net geen rollende ogen erbij. Nog net niet, of wat zeg ik het gebeurt wel. De kleinere blogs worden onderuit gehaald. Kleinere blogs zijn onbelangrijk. Geen prioriteit. Kleinere blogs leveren geen publiciteit op en zijn een lachertje. Een lachertje? Is er ooit wel eens in deze mensen hun hoofd opgekomen dat het niet voor iedereen om publiciteit draait. Niet iedereen hoeft een zelfbekroonde BN-er te zijn. Er zijn werkelijk mensen die het gewoon erg leuk vinden om hun ei kwijt te kunnen op het net. Of het nou gaat om beautybloggers, schrijfbloggers (dat is vast nog geen woord, maar vanaf nu dan wel), fashionbloggers of een van-alles-en-nog-wat-blogger; het maakt geen zak uit. Dat mooie en leuke wat je ziet? Het bovenstaande wat ik heb beschreven? Is nog maar het topje van de ijsberg. De oppervlakte. Alles wat daaronder ligt is zo gigantisch groot. Zo’n ijsberg waar de Titanic op gezonken is. Misselijkmakend. Zo’n ijsberg waar ik niets te maken mee wil hebben.

Vrouwen zijn valse slangen en ik schaar me liever niet tussen de slangen, te gevaarlijk. Het is voor mij dan ook erg makkelijk om er wat van te zeggen. Het is geen familie van me, het zijn geen goede vrienden van mij. Ik hou niet van ze. Afstand nemen is dan ook erg makkelijk. Kennissen zijn niet belangrijk. Helaas moet ik mijn mond houden over wat er gebeurt achter de schermen. Het enige wat ik kan doen is een tipje van de sluier oplichten en vertellen hoe sneaky het eigenlijk is. De vrouwen van de blogwereld gunnen elkaar totaal niets. Waarom denk ik dan. Het frigging www is zo gigantisch groot, waarom doe je zo ongelofelijk moeilijk om je bezoekers te delen met andere websites? Waarom gun je al die vrouwen niet hun eigen plekje op het web? Waarom moeten de kleine blogs zo ontzettend gekleineerd worden? Eerlijk? Waar komt deze angst en jaloezie (HA! In your face!) vandaan? De namen van de groteren van het web zijn toch al gevestigd? Waar the hell wordt er dan zo moeilijk om gedaan? Niet dat er moelijk gedaan wordt in je gezicht hoor. Nee dat moet allemaal via via, achter je rug om en iedereen houdt wijs zijn mond dicht. De een roddelt over de ander, maar de volgende dag zit de een met iemand anders fijn in een restaurant te klessenbessen over de ander. Wat klopt er niet aan dat plaatje?

Weet je ladies? Jullie zoeken het allemaal maar uit. Ik wil er niets meer mee te maken hebben. Het kan me niets schelen wie wie copycat. Het kan me niet bommen wie interessant doet. Het kan me niet verrotten wie wat doet en wat de plannen zijn van de ander. Het kan me allemaal niet meer niet schelen. Ik gebruik het www, wanneer ik wil, waar ik wil en hoe ik het wil. Want zoals ik al eerder zei: het net is groot genoeg voor iedereen, deel het en bemoei je vooral met je eigen zaken.

Dit is hoe ik de keerzijde van de blogwereld zie. Dit is wat ik meekrijg. Jammer maar helaas, zo hecht is het volgens mij allemaal niet. Wat mij betreft neem ik afstand, gelukkig zijn wij van Girls in the City wel heerlijk direct tegen elkaar. Geen gelul, geen gezeik of gehannes, gewoon straight in elkaars face, zo hoort het namelijk ook gewoon. Misschien moeten we workshops gaan geven? Want oh, wij zijn zo ongelofelijk fantastisch!

Thamar - Girlsinthecity