Anderhalf jaar lang al ben ik een blogger. Blogger. Bloggen. Het klinkt als één of andere nare onsteking ergens in je gewrichten ofzo. Maar goed, ik ben gaan bloggen omdat ik ontzettend hou van schrijven. Ik schrijf ervaringen en gevoelens van me af. Ik schrijf over fashion. Ik schrijf over beauty. Over alles wat je kan verzinnen. Ik wil zelfs wel schrijven over hoe je huurtoeslag moet aanvragen mocht je dat willen weten. Kortom; zolang ik mijn eigen mening aan een artikel kan hangen, schrijf ik graag.

In deze anderhalf jaar heb ik ontzettend veel mensen leren kennen. Mijn netwerk is bijzonder hard gegroeid, bestaande uit mensen uit verschillende industrieën. Harstikke leuk. Deze mensen helpen je om verder te komen, om meer kennis te krijgen van hoe groot de mogelijkheden wel niet zijn als blogger. Daarnaast is het ook nog eens leuk om zo ontzettend veel informatie te krijgen. Eigenlijk is bloggen en de wereld er om heen harstikke leuk. Je leert veel mensen kennen, je sociale kring wordt groter en deurtjes gaan op een kiertje staan. Naast al die leuke mensen, kan je ook nog eens allemaal gratis spulletjes opgestuurd krijgen! Wow, supercool! Het is ook supercool! I love what i do.

Alleen naast al die leuke mensen die je leert kennen zitten natuurlijk altijd die eikels. Mensen die je in eerste instantie leert kennen maar die iets mankeren waar je je vinger niet op kan leggen. Weet je wel? Van die mensen die je ontmoet samen met je vriendinnen en achteraf praat je met elkaar na en zeg je dat er iets is met die persoon die je net hebt leren kennen. Beide zeggen jullie: “Ooh ja, ik had dat ook”. Dat soort mensen. Nou die heb ik ook ontmoet. Een heleboel. Allemaal bloggers. Zelfbenoemde BN-ers. Zelfbenoemde journalisten. Zelfbenoemde whatever. HALLO! Je bent maar een blogger. Iets bekender dan de ander, iets drukker dan de een, maar uiteindelijk komt het allemaal op hetzelfde neer. Iedereen schrijft. Over iets. De één over het nieuwe rode lipstickie van Lancôme en de ander over één of ander zweverig boek waarvan je leven in één keer helemaal fantastisch zou moeten worden.

Ja, de blogwereld is ontzettend leuk. Alleen aan alles wat leuk is zit ook een keerzijde. De keerzijde van de (vrouwelijke) blogwereld bestaat uit roddels, leugens, streken, onuitstaanbare arrogantie en nog meer van die typische vrouwenacties. Direct zeggen tegen iemand? Over de telefoon? Via de mail? Via Direct Message op Twitter voor mijn part… Dat kan blijkbaar niet. Er wordt liever heen & weer gemaild over wat anderen wel niet doen. Over wat anderen nou weer schrijven. Over wat anderen nou weer geregeld hebben. Over dit, dat, zus en zo. Niemand is leuk, maar deze mensen zijn fantastisch. Doen alsof Girls in the City een leuke site is, maar ondertussen hoor ik lelijke dingen tussen de regels door. Ideeën ontfutselen zodat zij die kunnen gebruiken. Mij opbellen om te roddelen, mij mailen om te roddelen, mij dm-en om te roddelen. Heb je dit en dat al gehoord over die en die? Uh, nee? Natuurlijk niet! Vertel! Ja. Ik ben net zo slecht. Ik heb meegedaan met al deze gore praktijken. Dit duurde niet zo lang gelukkig. Dat ik dit nog heb volgehouden, zeg. Informatiegeil. Ik deed er zelf niets mee. Een mailbestand vol met roddels, gezeik en gejengel van bloggers die boven zichzelf uitstijgen. Over leugenaars, aanstellers en huilebalken. Outlook barst bijna uit elkaar.

Naast al het geroddel, gebitch en nare streken heb je ook nog het naar beneden halen van mensen. Het denigrerend praten over kleinere blogs. Nog net geen rollende ogen erbij. Nog net niet, of wat zeg ik het gebeurt wel. De kleinere blogs worden onderuit gehaald. Kleinere blogs zijn onbelangrijk. Geen prioriteit. Kleinere blogs leveren geen publiciteit op en zijn een lachertje. Een lachertje? Is er ooit wel eens in deze mensen hun hoofd opgekomen dat het niet voor iedereen om publiciteit draait. Niet iedereen hoeft een zelfbekroonde BN-er te zijn. Er zijn werkelijk mensen die het gewoon erg leuk vinden om hun ei kwijt te kunnen op het net. Of het nou gaat om beautybloggers, schrijfbloggers (dat is vast nog geen woord, maar vanaf nu dan wel), fashionbloggers of een van-alles-en-nog-wat-blogger; het maakt geen zak uit. Dat mooie en leuke wat je ziet? Het bovenstaande wat ik heb beschreven? Is nog maar het topje van de ijsberg. De oppervlakte. Alles wat daaronder ligt is zo gigantisch groot. Zo’n ijsberg waar de Titanic op gezonken is. Misselijkmakend. Zo’n ijsberg waar ik niets te maken mee wil hebben.

Vrouwen zijn valse slangen en ik schaar me liever niet tussen de slangen, te gevaarlijk. Het is voor mij dan ook erg makkelijk om er wat van te zeggen. Het is geen familie van me, het zijn geen goede vrienden van mij. Ik hou niet van ze. Afstand nemen is dan ook erg makkelijk. Kennissen zijn niet belangrijk. Helaas moet ik mijn mond houden over wat er gebeurt achter de schermen. Het enige wat ik kan doen is een tipje van de sluier oplichten en vertellen hoe sneaky het eigenlijk is. De vrouwen van de blogwereld gunnen elkaar totaal niets. Waarom denk ik dan. Het frigging www is zo gigantisch groot, waarom doe je zo ongelofelijk moeilijk om je bezoekers te delen met andere websites? Waarom gun je al die vrouwen niet hun eigen plekje op het web? Waarom moeten de kleine blogs zo ontzettend gekleineerd worden? Eerlijk? Waar komt deze angst en jaloezie (HA! In your face!) vandaan? De namen van de groteren van het web zijn toch al gevestigd? Waar the hell wordt er dan zo moeilijk om gedaan? Niet dat er moelijk gedaan wordt in je gezicht hoor. Nee dat moet allemaal via via, achter je rug om en iedereen houdt wijs zijn mond dicht. De een roddelt over de ander, maar de volgende dag zit de een met iemand anders fijn in een restaurant te klessenbessen over de ander. Wat klopt er niet aan dat plaatje?

Weet je ladies? Jullie zoeken het allemaal maar uit. Ik wil er niets meer mee te maken hebben. Het kan me niets schelen wie wie copycat. Het kan me niet bommen wie interessant doet. Het kan me niet verrotten wie wat doet en wat de plannen zijn van de ander. Het kan me allemaal niet meer niet schelen. Ik gebruik het www, wanneer ik wil, waar ik wil en hoe ik het wil. Want zoals ik al eerder zei: het net is groot genoeg voor iedereen, deel het en bemoei je vooral met je eigen zaken.

Dit is hoe ik de keerzijde van de blogwereld zie. Dit is wat ik meekrijg. Jammer maar helaas, zo hecht is het volgens mij allemaal niet. Wat mij betreft neem ik afstand, gelukkig zijn wij van Girls in the City wel heerlijk direct tegen elkaar. Geen gelul, geen gezeik of gehannes, gewoon straight in elkaars face, zo hoort het namelijk ook gewoon. Misschien moeten we workshops gaan geven? Want oh, wij zijn zo ongelofelijk fantastisch!

Thamar - Girlsinthecity

Een man weet niet wat ie mist, maar als ze er niet is, weet een man pas wat ie mist.

Ergens aan het eind van vorige zomer sprong deze zin plots in mijn hoofd. Ik wist niet wat ik er mee aan moest, zomaar een kwijlerig zinnetje uit een al even kwijlerig liedje. Hoewel ik niets met deze zin kon bleef hij ergens in mijn achterhoofd spoken. Gister sloeg hij uit het niets terug. Het zinnetje bleef dwalen, zoals zinnetjes dat bij mij wel vaker doen. Al mijn verhaaltjes, blogs, liedjes en andere soorten tekst worden opgebouwd vanuit één bepaalde zin.

Maar goed, ik dwaal af. Er is waarschijnlijk een reden dat deze zin steeds rond de vakantie in mijn hoofd springt. De vakantie is toch de tijd dat je mensen mist. Het hele jaar zijn al je vrienden om je heen. Het is vanzelfsprekend dat ze altijd in de buurt zijn, dat je ze altijd kan bereiken, maar zodra de vakantie begint wordt dat ineens lastig. Eén voor één zie je je vrienden zich voorbereiden om op vakantie te gaan. Je bent blij voor ze en je deelt mee in hun vakantievoorpret. Je gaat met ze mee om de laatste dingen in te slaan, je helpt ze met het opstellen van een lijstje van wat ze allemaal in moeten pakken en misschien ga je zelfs met ze mee om ze uit te zwaaien. Om de een of andere manier zit hier voor mij toch altijd een rauw randje aan. Ik ben net zo blij voor hen als zij voor mij zijn als ik op vakantie ga, maar toch kan ik dan al niet wachten tot de dag dat ik ze weer terug zie. Misschien is het egoïstisch dat ik niet onverdeeld blij voor mijn vrienden kan zijn, maar ik kan er niets aan doen. Het lijkt nu net alsof ik in de vakantie een wandelende depressie ben, maar dat is natuurlijk niet zo. Niet iedereen is tegelijk weg en ik heb altijd voldoende mensen om me heen, maar soms is er ineens zo’n moment. Zo’n moment waarop je ineens een enorme behoefte hebt aan een bepaald persoon. Dit soort momentjes treffen mij altijd in de vakantie en deze mensen zijn op dat moment altijd weg. Op zo’n moment voel ik me even enorm verlaten, het gemis slaat keihard toe. Gelukkig duren deze momenten nooit lang, want altijd is er wel iemand in mijn buurt die me op kan vrolijken. Deze kleine momenten zorgen er ook voor dat ik onwijs blij ben als ik mijn vrienden weer terug zie. Pas als ze weg zijn besef ik hoeveel ik ze eigenlijk nodig heb en hoe blij ik eigenlijk met ze ben. Het mag dan een kwijlerig zinnetje zijn, waar is hij wel. Pas als iemand weg is, besef je hoe erg je iemand kan missen. Voor mij mag de vakantie echt nog wel even duren, maar ik verheug me nu al op het moment dat ik iedereen weer terug zie. Fijne vakantie, ik ga jullie missen.

Ik ben een ontzettende fan van nagellak. Zoals jullie op de foto kunnen zien ben ik er nog niet zo'n ster in en zien mijn nagels er ook echt afschuwelijk uit. Dit komt omdat ik een bijter ben. Ik probeer dit te minderen en dat gaat ook vrij aardig, maar zodra ik in een stress situatie terecht kom (en ik ben nogal stressgevoelig) en mijn nagels zijn lang genoeg dan zit ik binnen de kortste keren weer te bijten. Nagellak is in mijn geval een erg goede oplossing voor dit probleem. Als ik nagellak opheb wanneer ik in de stress zit begin ik hieraan te pulken. Tegen de tijd dat ik alle nagellak weggekrast heb is de stresssituatie meestal weer voorbij en blijven mijn nagels verder gespaard. Bad habits, everyone has them. ;)

Nu over naar de kern van dit blogje, ik wil namelijk met jullie delen hoe ik deze nagels gemaakt heb. Het is absoluut niet moeilijk en voor iemand met meer geduld dan ik is het resultaat erg mooi.

Voor deze nagels heb ik gebruikt:

- Catrice ultimate Nail Lacquer in 260, Blue's Brother

- Essence multi dimension in 45, So Wanted

- Een naald of tandenstoker

Zoals ik al zei is het erg makkelijk om deze nagels te maken. Allereerst lak je je nagels met de blauwe Catrice lak. Breng een of twee laagjes aan op schone nagels. Laat dit goed drogen. Daarna dip je de naald of de tandenstoker in de Essence lak en maak voorzichtig hartjes op je nagels. Laat ook deze goed drogen. Dit duurt vrij lang omdat je als het ware een soort kloddertjes op je nagels hebt. Probeer hier zo min mogelijk aan te zitten, anders verpest je het al snel. ;)

Het lekkerste voor het laatste bewaren, dat is iets wat je je hele leven lang blijft doen. De spannendste aflevering van een serie komt altijd aan het eind, zodat de mensen blijven kijken. En na die aflevering zijn ze tevreden, de serie is compleet, de spanning van het wachten is ten einde. Zo gaat het eigenlijk met alles. Je begint op een kleine fiets en vanaf het moment dat je deze hebt verlang je naar een grote, volwassen fiets. Zodra je deze volwassen fiets hebt is het eigenlijk niets bijzonders meer, maar zolang je erop moet wachten is het enorm spannend. Op het moment dat je de fiets krijgt trillen je handen en zo trots als een kat met een versgevangen muis neem je plaats op het zadel, maar als je een week op je fiets fietst is het al zo goed als normaal. Wat ik me afvraag is het volgende: gaat het ook zo in de liefde? Ook daar wacht je tot de perfecte prooi zich voor je voeten werpt en vanaf dat moment begint de jacht. Je doet enorm je best om zo goed mogelijk voor de dag te komen. Je lacht om zijn grapjes, glimlacht op je liefst en probeert ontzettend interessante verhalen op te hangen (wat meestal eindigt in onhandig gegiechel). Maar wat nou als het je lukt? Wat als je hem voor je gewonnen hebt? Wordt het dan ook normaal? Ga je dan ook op zoek naar iets lekkerders? Of stopt het daar? Je bewaard het lekkerste immers voor het laatst. En is liefde niet het lekkerste wat er is?