Ondanks dat ik niet zo'n fan ben van ijs en gladheid, vind ik de winter toch een heerlijk seizoen. Dit komt mede door alle warme, gezellige feestdagen in december. Daarom wil ik vandaag mijn favoriete kerstliedjes met jullie delen. Nee, nog niet wegrennen. Ik beloof dat ik jullie niet lastig zal vallen met Wham, goed? Goed.


Allereerst 'Merry Christmas, everybody' van Slade. Oh wat is dit een geniaal nummer. Heel anders dan de traditionele, zoetsappige kerstnummers. Ik moet altijd lachen als ik dit liedje hoor. :)


Dit nummer hoorde ik voor het eerst in de film 'The Boat that Rocked'. 'Little Saint Nick' is een lekker vrolijk nummer zoals we ze van de Beach Boys gewend zijn.


Now for something more traditional, 'Happy Christmas, war is over' van John Lennon. Misschien vind ik dit nummer ook wel gewoon mooi omdat het van John Lennon is, maar ik vind het prettig. :)


Nog een klassieker! 'Driving home for Christmas' van Chris Rea. Heel fijn om naar te luisteren.


Ik weet het, ik weet het, vreselijk. Guilty pleasure all the way, ik kan Mariah's zeurstemmetje dan ook alleen maar waarderen rondom kerstmis. Wees maar gewoon blij dat ik vandaag voor 'Miss you most' gekozen heb en niet voor 'All I want for Christmas'. Want die laatste kan ik stiekem ook wel waarderen.

En nu is het aan jullie. Zijn jullie ook wel van de kerstliedjes kunnen jullie ze echt niet uitstaan?

’S Avonds kijk ik vaak met mijn moeder naar De wereld draait door. Vaak doe ik dit met veel plezier en vooral het culturele deel van dit programma trekt mij. Helaas zijn er ook regelmatig gasten die me het bloed onder de nagels vandaan halen en vandaag was er helaas zo’n gast aanwezig.

Designer Job Smeets van het designerduo Studio Job is onlangs door Time Magazine uitgeroepen tot een van de meest invloedrijke designers ter wereld. Ook heeft Studio Job momenteel een expositie in het Groninger museum. Allemaal leuk en aardig, maar waar de discussie van deze avond vooral over ging was een bepaald kunstwerk dat het Groninger museum niet tentoon wilde stellen.

Dit kunstwerk was een tekening van concentratiekamp Auschwitz, van boven af gezien. De kunstenaar begreep niet dat het Groninger museum dit niet op wilde hangen. Toen hem gevraagd werd waarom hij dit gemaakt had kwam hij niet verder dan dat hij ‘taboes’ wilde doorbreken. Meneer de kunstenaar, in mijn ogen is dit verhaal geen taboe. Als het een taboe was, waarom komt het in geschiedenislessen dan zo uitgebreid aan bod? Het is niet dat er niet over de gebeurtenissen gepraat wordt, omdat men bang is voor een ongemakkelijke situatie. Er wordt niet over gepraat omdat de mensen die alle gruwelen daar hebben meegemaakt, dit niet allemaal nog eens willen oprakelen. De reden dat het Groninger museum dit werk niet tentoon wil stellen, is niet omdat ze het taboe niet willen doorbreken, maar omdat ze de wonden van de overlevenden niet open willen rijten. En wat mij betreft is dat een hele juiste beslissing.

Wat wij nog wel het meest tegen de borst stuitte was het feit dat de man geen idee leek te hebben van wat hij fout had gedaan. Hij had er absoluut geen rekening mee gehouden dat dit kunstwerk mensen pijn zou kunnen doen en vergeleek het schilderij met een kleed met vliegen erop, dat hij ook gemaakt had. Dit kleed werd wel geëxposeerd, ook al zijn er mensen die doodsangsten uitstaan bij het zien van een insect. Hoe gek ben je, als je overlevenden van een concentratiekamp vergelijkt met mensen met een insectenangst? Ik vraag me ernstig af hoe meneer Smeets zonder enige gêne zo’n discussie kan aanhoren. Hij zat daar maar, overtuigd van zijn eigen gelijk en zich van geen kwaad bewust. De man had zelfs nog enkele concentratiekampen bezocht, maar blijkbaar heeft het niet hetzelfde effect gehad, als het op de meeste mensen heeft. Ik zou dan ook graag willen weten waar meneer Smeets zijn hart heeft gelaten, want op de goede plek zit hij in ieder geval niet meer.