Het lekkerste voor het laatste bewaren, dat is iets wat je je hele leven lang blijft doen. De spannendste aflevering van een serie komt altijd aan het eind, zodat de mensen blijven kijken. En na die aflevering zijn ze tevreden, de serie is compleet, de spanning van het wachten is ten einde. Zo gaat het eigenlijk met alles. Je begint op een kleine fiets en vanaf het moment dat je deze hebt verlang je naar een grote, volwassen fiets. Zodra je deze volwassen fiets hebt is het eigenlijk niets bijzonders meer, maar zolang je erop moet wachten is het enorm spannend. Op het moment dat je de fiets krijgt trillen je handen en zo trots als een kat met een versgevangen muis neem je plaats op het zadel, maar als je een week op je fiets fietst is het al zo goed als normaal. Wat ik me afvraag is het volgende: gaat het ook zo in de liefde? Ook daar wacht je tot de perfecte prooi zich voor je voeten werpt en vanaf dat moment begint de jacht. Je doet enorm je best om zo goed mogelijk voor de dag te komen. Je lacht om zijn grapjes, glimlacht op je liefst en probeert ontzettend interessante verhalen op te hangen (wat meestal eindigt in onhandig gegiechel). Maar wat nou als het je lukt? Wat als je hem voor je gewonnen hebt? Wordt het dan ook normaal? Ga je dan ook op zoek naar iets lekkerders? Of stopt het daar? Je bewaard het lekkerste immers voor het laatst. En is liefde niet het lekkerste wat er is?