Ik lig op de grond, op het zachte, groene gras. De zon schijnt fel op mijn nog bleke gezicht – wat trouwens gewoon bleek zal blijven, het wordt hooguit rood als ik lang blijf liggen. Ik snuif en laat de geur van het gras doordringen, de sprietjes kriebelen in mijn gezicht. Ik zucht. Zo zou ik voor altijd kunnen liggen. Met de zon op mijn gezicht en het gras onder mijn rug. Ik adem diep in en ga rechtop zitten. Terwijl ik even met mijn handen door mijn haren ga scan ik de omgeving. Niets bijzonders, net als anders. Ouders, kinderen, voetballers. Hetzelfde als altijd. Ik smeer me nog eens in met zonnebrand en laat me dan weer op mijn rug vallen. Het gras is een beetje platgedrukt, maar ligt nog altijd even fijn. Ik zucht diep. Wat zou het fijn zijn om hier voor altijd te kunnen liggen.