Ondanks dat ik niet zo'n fan ben van ijs en gladheid, vind ik de winter toch een heerlijk seizoen. Dit komt mede door alle warme, gezellige feestdagen in december. Daarom wil ik vandaag mijn favoriete kerstliedjes met jullie delen. Nee, nog niet wegrennen. Ik beloof dat ik jullie niet lastig zal vallen met Wham, goed? Goed.


Allereerst 'Merry Christmas, everybody' van Slade. Oh wat is dit een geniaal nummer. Heel anders dan de traditionele, zoetsappige kerstnummers. Ik moet altijd lachen als ik dit liedje hoor. :)


Dit nummer hoorde ik voor het eerst in de film 'The Boat that Rocked'. 'Little Saint Nick' is een lekker vrolijk nummer zoals we ze van de Beach Boys gewend zijn.


Now for something more traditional, 'Happy Christmas, war is over' van John Lennon. Misschien vind ik dit nummer ook wel gewoon mooi omdat het van John Lennon is, maar ik vind het prettig. :)


Nog een klassieker! 'Driving home for Christmas' van Chris Rea. Heel fijn om naar te luisteren.


Ik weet het, ik weet het, vreselijk. Guilty pleasure all the way, ik kan Mariah's zeurstemmetje dan ook alleen maar waarderen rondom kerstmis. Wees maar gewoon blij dat ik vandaag voor 'Miss you most' gekozen heb en niet voor 'All I want for Christmas'. Want die laatste kan ik stiekem ook wel waarderen.

En nu is het aan jullie. Zijn jullie ook wel van de kerstliedjes kunnen jullie ze echt niet uitstaan?

’S Avonds kijk ik vaak met mijn moeder naar De wereld draait door. Vaak doe ik dit met veel plezier en vooral het culturele deel van dit programma trekt mij. Helaas zijn er ook regelmatig gasten die me het bloed onder de nagels vandaan halen en vandaag was er helaas zo’n gast aanwezig.

Designer Job Smeets van het designerduo Studio Job is onlangs door Time Magazine uitgeroepen tot een van de meest invloedrijke designers ter wereld. Ook heeft Studio Job momenteel een expositie in het Groninger museum. Allemaal leuk en aardig, maar waar de discussie van deze avond vooral over ging was een bepaald kunstwerk dat het Groninger museum niet tentoon wilde stellen.

Dit kunstwerk was een tekening van concentratiekamp Auschwitz, van boven af gezien. De kunstenaar begreep niet dat het Groninger museum dit niet op wilde hangen. Toen hem gevraagd werd waarom hij dit gemaakt had kwam hij niet verder dan dat hij ‘taboes’ wilde doorbreken. Meneer de kunstenaar, in mijn ogen is dit verhaal geen taboe. Als het een taboe was, waarom komt het in geschiedenislessen dan zo uitgebreid aan bod? Het is niet dat er niet over de gebeurtenissen gepraat wordt, omdat men bang is voor een ongemakkelijke situatie. Er wordt niet over gepraat omdat de mensen die alle gruwelen daar hebben meegemaakt, dit niet allemaal nog eens willen oprakelen. De reden dat het Groninger museum dit werk niet tentoon wil stellen, is niet omdat ze het taboe niet willen doorbreken, maar omdat ze de wonden van de overlevenden niet open willen rijten. En wat mij betreft is dat een hele juiste beslissing.

Wat wij nog wel het meest tegen de borst stuitte was het feit dat de man geen idee leek te hebben van wat hij fout had gedaan. Hij had er absoluut geen rekening mee gehouden dat dit kunstwerk mensen pijn zou kunnen doen en vergeleek het schilderij met een kleed met vliegen erop, dat hij ook gemaakt had. Dit kleed werd wel geëxposeerd, ook al zijn er mensen die doodsangsten uitstaan bij het zien van een insect. Hoe gek ben je, als je overlevenden van een concentratiekamp vergelijkt met mensen met een insectenangst? Ik vraag me ernstig af hoe meneer Smeets zonder enige gêne zo’n discussie kan aanhoren. Hij zat daar maar, overtuigd van zijn eigen gelijk en zich van geen kwaad bewust. De man had zelfs nog enkele concentratiekampen bezocht, maar blijkbaar heeft het niet hetzelfde effect gehad, als het op de meeste mensen heeft. Ik zou dan ook graag willen weten waar meneer Smeets zijn hart heeft gelaten, want op de goede plek zit hij in ieder geval niet meer.

Pfoe. Dat vind ik een hele moeilijke. Ik denk dat ik toch maar weer voor The Middle van Jimmy Eat World ga.


Bron: weheartit.com

Ik zeg vaak tegen mensen dat alles wel weer goed komt. Degene die ik daar vaak nog het meest van moet overtuigen, dat ben ik zelf. Ik vind het heel lastig om voor mezelf te geloven dat alles wel goed komt, dat ik dat examen wel aankan en dat het me lukt om dat PWS mooi af te ronden. De tekst van dit nummer is een van de motto's die ik in mijn leven hanteer. Ook met het stukje tekst wat hierboven staat ben ik het wel eens. Ik zou meer voor mezelf moeten gaan leven en niet langer moeten proberen anderen altijd maar gelukkig te maken, zeker niet als dat mij niet gelukkig kan maken. Dit nummer beschrijft mij misschien niet helemaal, maar wel de manier waarop ik zou willen leven en waar iemand mij soms eens aan zou moeten herinneren. En als er even niemand is, dan heb ik altijd dit nummer nog.

Ik weet niet of jullie het weten, maar ik ben een vrij klein, blond meisje. Ik zie er eigenlijk uit als een vredelievend, onschuldig persoontje. Ik denk niet dat mensen die mij niet goed kennen zouden verwachten dat ik erg kan genieten van harde rockmuziek. Vandaar dat ik voor vandaag voor One van Metallica ga. Want wat is dat toch een heerlijk nummer.


Bron: weheartit.com

De mannen van Metallica zijn helaas niet echt aantrekkelijk, maar ze maken wel erg fijne muziek. Als je er tenminste voor in de stemming bent.

Een guilty pleasure? Lastig. Ik zie eigenlijk geen van de nummers waar ik naar luister als guilty pleasure. Misschien als ik een stiekeme obsessie met Frans Bauer had wel, maar gelukkig is dat niet het geval. Zal ik dan maar gewoon voor een Disney nummer gaan? Ik weet dat er meer dan genoeg mensen zijn die vinden dat Disney nog prima kan voor jongeren/volwassenen (en daar ben ik het volledig mee eens), maar er zijn er vast ook wel die het nog steeds iets voor kinderen vinden. Eigenlijk wilde ik dit nummer in het nederlands plaatsen, maar deze was niet op youtube te vinden. Vandaar dat we gaan voor de engelse versie: A world without fences uit Lady and the Tramp 2.



Dit is een van mijn favoriete disneyfilms. Ik heb hem in het nederlands zo vaak gekeken dat ik de nummers nog steeds uit mijn hoofd ken. En geef het nou maar gewoon toe, Disney is en blijft leuk.

Met dit artikeltje ga ik vast geen vrienden maken. Ik zei al dat ik vind dat er al veel te veel aandacht aan deze band besteed wordt, en dat meen ik ook echt. Ik heb namelijk een gloedhekel aan Coldplay. Die kerel zijn stem vind ik zo ontzettend irritant en de liedjes zijn over het algemeen of ontzettend slaapverwekkend, of een soort van kermismuziek. Het ergste is nog wel Every teardrop is a waterfall.

Bron: weheartit.com

Ik weet niet wat het is, maar ik word gewoon echt niet blij van die nummers.De teksten zijn wel aardig, maar daar blijft het toch echt bij.

Oeps. Ik heb per ongeluk alweer veel te lang niets gepost. Gelukkig heb ik wel een goede reden. Ik zit namelijk in mijn eindexamenjaar en moest de afgelopen week hard werken om een profielwerkstuk in elkaar te schuiven. Vandaar dat de updates even uitbleven, maar ik ga gewoon verder waar ik gebleven was.

Een liedje van mijn favoriete band. Ha. Die heb ik zeker wel. Ik heb jullie er ook al eerder over verteld. Mijn favoriete band is namelijk Di-rect. Ik wilde jullie eigenlijk hun nieuwste nummer laten horen, maar ik denk dat ik toch maar voor een albumtrack ga. Namelijk When you're lost.



Ik ga jullie niet eens meer uitleggen waarom dit mijn favoriete band is. Het is gewoon zo en ik hoop dat jullie het ook leuk vinden.

Oei. Dat is een moeilijke zeg. Ik val niet vaak in slaap met muziek. Ik word er wakker mee en breng er mijn dag mee door, maar in slaap vallen met muziek? Nee. Ik had wel een lijstje met slaapliedjes in mijn iTunes, maar die is ooit verdwenen bij een computercrash. Wel weet ik nog dat er een aantal nummers van Stevie Ann instonden waaronder Leaves keep falling down.

Bron: weheartit
Nou ja, of ik echt in slaap zou kunnen vallen bij dat nummer weet ik niet. Ik zou sowieso overal wel bij in slaap kunnen vallen als ik moe ben, dus echt veel zegt dit nu ook weer niet. ;)

Ik ben niet echt een danser. Ik ben er ook zeker niet goed in, maar ik kan in principe eigenlijk overal wel op dansen. Ik heb laatst even debiel in de woonkamer gedanst op Michael Jackson's Thriller. Dus laten we die hier maar neerzetten hè?


Blog: weheartit
Ik ben niet zo'n Michael Jackson fan. Nooit geweest ook. Ik wist van heel veel nummers niet dat ze van hem waren, daar kwam ik pas achter op de dag dat hij dood ging en MTV non-stop muziek van hem uitzond. Hij was natuurlijk een geniale muzikant, maar zijn muziek sprak me gewoon niet aan. Laat ik hem hier dan toch nog maar eens mee eren. Dansen kan je op zijn muziek nou eenmaal goed.

Are you kidding me? Ik zing graag weet je nog? Er zijn meerdere nummers waar ik de tekst volledig van ken. Niet enorm veel, maar wel wat. Wel vind ik het altijd heel lastig om ze volledig te zingen zonder dat ik de achtergrondmuziek erbij heb. Ik denk dat ik voor vandaag maar voor I don't wanna miss a thing van Aerosmith.


Bron: weheartit.com

Dit nummer ken ik eigenlijk al een hele tijd uit mijn hoofd, sinds ik hem ooit, alweer een hele tijd geleden, op de piano heb gespeeld. Krijgen jullie al een beetje een beeld van mijn muzieksmaak? En kan je je er wel in vinden, of vindt je het verschrikkelijk?

Dit nummer had ik ook kunnen plaatsen bij dag 5, een vriend van me is namelijk gek op het nummer, maar ik heb toch maar besloten hem hier te plaatsen. Het doet me namelijk ook denken aan de dag dat ik met hem en een andere vriend de kamer van een vriendin geverfd heb. Het nummer is Good life van One Republic.

Bron: weheartit.com Yeah, this kitty is definitely living the good life.

Ach ja. Je zou zeggen dat het verven van een kamer niet zo fantastisch is, maar het was een gezellige middag met drie mensen die ik al lange tijd niet meer gezien had, en daar hoort dit nummer bij.

Vorig jaar heb ik mijn herfstvakantie doorgebracht in de mooiste stad van Europa, Londen. Toen mijn vader ons erg vroeg in de ochtend naar het station reed, hoorde ik een Beatles nummer op de radio, dat ik nog nooit eerder gehoord had. Ik vond het, zoals alle Beatles nummers, fantastisch. Toen ik een halve week later in Londen in een HMV (muziekwinkel) stond, hoorde ik het nummer weer. Dat nummer was Fool on the hill.

Bron: weheartit.com
Dit nummer staat voor mij voor altijd verbonden met Londen. Waar ik naast de HMV, ook nog bij the British music experience, Abbey Road, the Beatles shop en It's only rock and roll ben geweest. Als ik er zo op terugkijk, was het een aardig muzikale reis. Hopelijk mag ik snel nog eens terug.

Ik zou hier natuurlijk heel afgezaagd een liedje neer kunnen zetten dat me aan mijn vriendje doet denken, en ik heb ook meerdere liedjes die prima aan die beschrijving voldoen, maar zoals ik al zei vind ik dat wat afgezaagd. Vandaar dat ik hier een nummer plaats dat voor mij onlosmakelijk verbonden staat met een van mijn beste vriendinnen. Dit is namelijk het nummer Stella van All time low.

Bron: weheartit.com

Het nummer doet me voornamelijk aan haar denken omdat All time low haar favoriete band is, maar ook omdat ze hem duizenden keren opgezet heeft op een feestje, omdat ze er maar geen genoeg van kon krijgen. Afgelopen juni heb ik voor haar het nieuwste album van de band gekocht, op de dag dat deze uitkwam. Heel snel in een pauze, om te voorkomen dat ze me voor zou zijn. Ze was er zó ongelooflijk blij mee, echt heerlijk om haar zo te zien.

Ik dacht dat ik jullie verteld had over mijn all time favorite serie, maar mijn blog denkt daar toch anders over. Binnenkort zal ik dus vast een logje schrijven over FLIKKEN. Een vlaamse politieserie. Dus nee, niet de nederlandse variant Flikken Maastricht en nee, het is geen Flikken Gent. Het is gewoon Flikken.

Anyway, een van de zieligste seizoenen van deze serie is seizoen vijf. Voor deze afleveringen hebben Fonny de Wulf en Piet van den Heuvel het perfecte nummer geschreven: Goodbye.

Bron: weheartit.com

Dit nummer kan mij vrij vaak aan het huilen krijgen, zeker als er een ietwat zielige aflevering voor zat. Als ik daar dan de eerste noten van dit nummer bij hoor, krijg ik over het algemeen wel tranen in mijn ogen. Het maakt me zeker verdrietig.

Ik luister niet zo heel erg vaak naar Nederlandstalige muziek, maar ik hou er op zijn tijd wel van. Vooral Acda en de Munnik vind ik erg prettig om naar te luisteren. Ik word oprecht blij van het nummer Het regent zonnestralen.

Bron: weheartit.com

Het is zo heerlijk simpel, zo vrij en vrolijk. Heerlijk om naar te luisteren als ik een beetje in een dipje zit. In dit geval doet Nederlandstalig voor mij zeker niet onder voor Engelstalig.

Ik heb om eerlijk te zijn veel langer nagedacht over mijn minst favoriete nummer dan dat ik over mijn favoriete nummer moest nadenken. Ik ben dol op muziek, maar er zijn toch een hoop nummers die ik niet goed vind. Om eerlijk te zijn kwam er wel direct een nummer in me op, maar deze bewaar ik voor dag 12. Ik vind de band namelijk al meer dan genoeg overrated en vind het absoluut niet nodig ze nog vaker op mijn blog te vermelden.

Toen bedacht ik me opeens een afschuwelijk nummer dat ik nog niet zo lang geleden eens opgezet had, uit interesse waar alle commotie vandaan kwam. Dit nummer is inderdaad zo verschrikkelijk als ze zeggen. Ik heb nog nooit zo'n lelijke robotstem zo'n idiote tekst horen zingen. Ik hou jullie niet langer in spanning. My least favorite song is Friday van Rebecca Black.

Bron: weheartit.com. Dit plaatje vind ik dan wel weer geniaal, maar dat komt toch echt door Bellatrix Lestrange.

Ik begrijp het volkomen als jullie de link niet aanklikken, ik zal het je ook zeker niet aanraden. Het is gewoon afschuwelijk. ja, ook dit nummer heeft helaas al veel te veel aandacht gehad, maar het past goed bij de challenge van vandaag.

Photobucket wil de filmpjes niet meer uploaden, dus in het vervolg zal ik de liedjes gewoon naar Youtube linken. In dit geval vind ik het ook helemaal niet erg dat ik geen filmpje van mevrouw Black op mijn blog heb staan.

Mijn lievelingsliedje is eigenlijk al heel lang dezelfde. Love you more van Racoon.

Zanger Bart heeft een heerlijke stem en het is gewoon een fantastisch liedje om naar te luisteren en het heeft ook nog eens een heerlijke tekst. In oktober ga ik Racoon voor de derde keer live zien en ik verheug me er al ontzettend op, hopelijk spelen ze ook dit nummer weer, zodat ik weer heerlijk kan genieten.

Ik kwam deze challenge tegen op facebook en dacht meteen aan mijn blog. Eindelijk een tag die ik nog niet eerder op een blog tegengekomen ben en ook nog eentje die bij een van mijn grootste hobby's past. De komende dagen zal ik me dus, ondanks dat ik ook weer naar school moet, bezig gaan houden met deze tag. :)

day 01 - your favorite song
day 02 - your least favorite song
day 03 - a song that makes you happy
day 04 - a song that makes you sad
day 05 - a song that reminds you of someone
day 06 - a song that reminds you of somewhere
day 07 - a song that reminds you of a certain event
day 08 - a song that you know all the words to
day 09 - a song that you can dance to
day 10 - a song that makes you fall asleep
day 11 - a song from your favorite band
day 12 - a song from a band you hate
day 13 - a song that is a guilty pleasure
day 14 - a song that no one would expect you to love
day 15 - a song that describes you
day 16 - a song that you used to love but now hate
day 17 - a song that you hear often on the radio
day 18 - a song that you wish you heard on the radio
day 19 - a song from your favorite album
day 20 - a song that you listen to when you’re angry
day 21 - a song that you listen to when you’re happy
day 22 - a song that you listen to when you’re sad
day 23 - a song that you want to play at your wedding
day 24 - a song that you want to play at your funeral
day 25 - a song that makes you laugh
day 26 - a song that you can play on an instrument
day 27 - a song that you wish you could play
day 28 - a song that makes you feel guilty
day 29 - a song from your childhood
day 30 - your favorite song at this time last year

O jee. Ik heb jullie alweer twee dagen in de steek gelaten. Wat natuurlijk nog meevalt in vergelijking met de vorige pauzes. De reden daarvoor is de grijze madame die je hieronder ziet. Dit kleine meisje heeft de afgelopen week voor nogal wat ophef gezorgd in het gezin.

Afgelopen zondag besloot mijn kleine schatje alles wat ze binnenkreeg uit te spugen. Dit bleef de hele dag een beetje doorgaan, zonder dat ze eigenlijk nog iets gegeten had. Maandag ging mijn moeder dus met mevrouw naar de dokter, die haar vocht heeft toegediend en haar iets tegen het braken heeft gegeven. Maandag en dinsdag wilde ze echter nog niet weer echt eten. Ik kwam er die dinsdag achter dat ze het wel probeerde. Ze nam de brokjes in haar mond, maar liet ze ook weer vallen en kreeg dus niet echt iets binnen. Woensdag is mijn moeder weer met haar naar de dierenarts geweest en die heeft haar ontstekingsremmers gegeven aangezien er waarschijnlijk een ontsteking in haar mond of keel zat. Toen leek alles weer goed te gaan. Mevrouwtje at weer en werd alweer een stuk actiever. Mijn moeder kwam er echter achter dat Neel nog steeds niet weer naar de kattenbak geweest is. Zo heel vreemd is dat natuurlijk niet, want echt veel had ze niet gegeten de afgelopen tijd. Anyway, mijn moeder is gister weer met haar naar de dierenarts geweest. Neel heeft opnieuw vocht toegediend gekregen en ook iets om haar darmen weer op gang te helpen.

Helaas ging het vanochtend weer fout en is mevrouw weer aan het spugen gegaan, waardoor ze ook weer niets wil eten. Mijn moeder zit op dit moment weer met haar bij de dierenarts en het is nog maar even afwachten wat ze ervan zeggen. Ik hoop in elk geval dat alles weer goed komt met mijn lieve meisje.

Update: Neeltje heeft gisterochtend nog een bloedtestje ondergaan, maar daarop was niets te vinden. Ze heeft speciaal voer gekregen. Toen ze terug thuis kwam wilde ze meteen eten. En veel ook. Ze bleef maar om ons heen hangen. Hopelijk blijft het nu goed gaan.

Vandaag heb ik weer eens een Nail of the day voor jullie. Simpele rode nagels, met witte stipjes. De stippen heb ik erop gezet met de bolle kant van een lucifer. Hoewel het gebruiken van een dotting tool natuurlijk nog veel handiger zou zijn. De rode lak komt van de HEMA en heb ik al een hele tijd in mijn bezit. Het stickertje waar op zou moeten staan welke kleur het precies is is er al af, maar elke rode nagellak is natuurlijk prima. De witte stipjes heb ik gemaakt met Catrice Ultimate Nail Lacquer - 470 Snow Motion!. Daarna heb ik er nog Essence quick dry topcoat overheen gedaan. En dat is nou precies het product dat ik ga reviewen.

Want om eerlijk te zijn ben ik niet zo blij met deze topcoat. Hij belooft sneldrogend te zijn. Dat is hij ook wel, dat moet ik toegeven, maar nog steeds niet zó sneldrogend dat je na een paar minuten alweer kan gaan doen wat je wilt, dan heb je namelijk al gauw een lelijk hapje uit je nagellak. Daarnaast belooft hij natuurlijk te zorgen dat je nagellak niet gaat chippen. Daar zit hem nou net de kneep. Ik heb het gevoel dat mijn nagellak juist sneller chipt als ik deze topcoat draag. Ik hoef maar vijf minuutjes te werken bij de Subway of de bovenkant ligt er al af, dat heb ik zonder topcoat niet. Als ik ergens tegenaan stoot wanneer ik deze topcoat draag, chipt mijn nagellak meteen. Ook kan ik zo alle nagellak eraf trekken als er een klein stukje los zit.

Ook neemt de topcoat kleur in zich op en zorgt hij dat de basislaag nagellak weer een beetje oplost. Dat kun je ook goed zien op de foto's. Er zitten namelijk lelijke, rode strepen door mijn witte stipjes. Dat is dus niet de bedoeling. De prijs van deze topcoat is dan wel weer erg prettig. Hij kost namelijk maar €1,99'-. Dit maakt een hoop goed. Als je slechts een kleurtje nagellak draagt werkt de topcoat namelijk prima, op het snelle chippen na, maar misschien ben ik ook een beetje onvoorzichtig. Ik stoot vrij vaak ergens tegenaan en kan natuurlijk niet altijd verwachten dat mijn nagellak onhandig-proof is.

Ik ga jullie vandaag kennis laten maken met een bandje waarvan ik zeker ben dat jullie ze nog niet kennen: Sprokkelhout. Sprokkelhout is een bandje uit Groningen dat is ontstaan op het Praedinius gymnasium. Dit bandje heeft hier in Groningen de kunstbende gewonnen in de categorie Muziek (oh, verassend).Sprokkelhout maakt instrumentale muziek in het genre Psychedelic. Nou ben ik normaal gesproken niet zo van de instrumentale muziek. Ik zing graag en blèr daarom ook graag mee met de muziek waar ik naar luister. Ik moet zeggen dat ik deze muziek toch wel heel fijn vind om naar te luisteren. Eigenlijk is het nog beter om ze live te zien. Ik had nog nooit muziek van deze band gehoord vóór afgelopen zondag. Ik heb ze toen zien spelen op Noorderzon. Deze jongens rocken. En goed ook. De muziek zit echt fantastisch in elkaar en ze knallen gewoon van het podium af. Supertoffe muziek van vijf gasten die allemaal niet ouder zijn dan 18 jaar oud. Het bovenstaande design is de voorkant van hun demo ep, en gemaakt door twee van de bandleden. Multi-talentjes dus! Je kunt de muziek horen op hun Youtube kanaal. Enjoy!

Het zal jullie niet ontgaan zijn dat ik alweer een hele tijd niet geblogd heb. Dat klopt. Ik ben totaal inspiratieloos op dit moment. Niet alleen in het schrijven van blogjes, maar ook in het schrijven van verhalen, gedichten en liedjes. Nou ken ik mezelf al langer dan vandaag en weet ik dat de kans groot is dat mijn inspiratie op een onhandig moment terug komt. Over een week moet ik weer naar school. Ik begin dan aan mijn examenjaar, en ja, dat is een onhandig jaar om veel te bloggen, maar ik ga het proberen. Ja, natuurlijk, ik weet dat ik dat al eerder gezegd heb, maar ik ben nooit zo goed geweest in het bijhouden van iets en ook hierbij lijkt het niet erg te werken. Ondanks een gebrek aan inspiratie wilde ik toch graag even updaten hier.

Goed, zoals jullie zien heb ik de layout weer eens veranderd. Een iets herfstiger uiterlijk past voor mijn gevoel wel goed bij het aankomend seizoen (en stiekem helaas ook bij de afgelopen zomervakantie). Ik hou van Londen. Het is gewoon een heerlijke stad en ik hoop er gauw weer eens te komen. Daarom vond ik dat het wel een plaatje op mijn header verdiende.

Daarnaast heb ik jullie een hele tijd geleden verteld dat ik op zoek zou gaan naar werk. Tja, dat heb ik gevonden. In mei al, maar ik heb er gewoon niet aan gedacht om jullie ervan op de hoogte te brengen. Sinds mei dit jaar werk ik bij de Subway.

Tja, verder ben ik nog altijd blij met mijn vriendje, vrienden, familie en kat. Ik heb de afgelopen vakantie vrij veel gewerkt, maar ben ook met mijn ouders in Antwerpen geweest en heb een week gekampeerd in Zwolle met mijn vriendje. Ik ga de komende tijd op zoek naar dingen om over te bloggen en hoop dat jullie binnenkort weer van mij horen. Ooit zal het me lukken om hier dagelijks te posten. Daar ben ik van overtuigd.

Ik denk dat iedereen zich wel eens afvraagt wat er zal gebeuren als de sirenes die elke eerste maandag van de maand getest worden, een keer echt afgaan. Als ik heel eerlijk ben, schrik ik elke keer toch eventjes als ik ze hoor. Ik haal opgelucht adem op het moment dat ik zie dat het inderdaad twaalf uur is op de eerste maandag van de maand. Ik kan me ook heel goed voorstellen dat mensen dit juist helemaal niet hebben. Mensen die gewoon rustig doorgaan met wat ze aan het doen zijn en er vanuit gaan dat het wel de eerste maandag van de maand zal zijn. Wat als je je dan ineens beseft dat het eigenlijk helemaal geen maandag is, maar bijvoorbeeld een vrijdag, ergens midden in de maand? Persoonlijk zou ik dan volledig in de stress schieten, maar ik weet dat een vriendin van me op dat moment zou denken dat het waarschijnlijk een foutje is, en gewoon door zou gaan met wat ze aan het doen is. Dit soort alarmen zijn er om te zorgen dat mensen bepaalde acties uit gaan voeren zoals het netjes sluiten van ramen en deuren en het aanzetten van de televisie. Daar zullen ze dan wel te horen krijgen wat er aan de hand is, en dat er geen reden is tot paniek. Ikzelf denk juist dat er enorme chaos uit zou breken, aangezien er uiteindelijk toch niemand is voorbereid op wat er ook maar aan de hand kan zijn. Het enige wat men weet, is dat hij of zij naar de televisie moet kijken als het alarm een keer niet op de afgesproken tijd afgaat. Ook hebben we door het testen van dit alarm, zelf al een perfecte tijd afgesproken met iedereen die dit miezerige landje iets aan zou willen doen. Als ze niet willen dat de Nederlanders in paniek raken of direct weten dat er iets gebeurd is, moeten ze hun aanslag gewoon plannen op de eerste maandag van een willekeurige maand om twaalf uur ’s middags.

Eigenlijk geldt dit fenomeen voor alle alarmen die wel eens getest worden. Haal je eens een willekeurige brandoefening op een middelbare school voor de geest. Ik weet niet hoe dit bij jullie zit, maar bij mij op school is dit altijd een vreselijke aanfluiting. Leraren maken rustig af waar ze op dat moment mee bezig waren en lopen dan kalmpjes naar de deur om deze voor iedereen open te maken. De leerlingen zijn op zo’n moment altijd verschrikkelijk blij dat ze weg mogen. Een brandoefening betekent over het algemeen dat er minstens een dik kwartier van de les verloren gaat, en met wat geluk valt het op te rekken tot een half uur. Leerlingen maken rustig van de gelegenheid gebruik om nog even langs hun kluisje te gaan om hun jas op te halen. Want je gaat toch niet de kou in zonder jas? Willen ze soms dat je ziek wordt? Denk je eens in wat er zou gebeuren als er een keer echt brand uitbreekt. Er hoeft maar een leerling te zijn die dit ziet en binnen vijf minuten is elke leerling op de hoogte en breekt de chaos los. Ik kan je verzekeren dat er hierbij een aantal gewonden zullen vallen, zeker op een drukbevolkte school zoals de mijne. Wanneer iedereen tegelijk van dezelfde trap af wil, gaan er nou eenmaal dingen mis. Er kunnen nou eenmaal niet meer dan duizend mensen tegelijk van eenzelfde trap af gaan. Dat gaat fout.

Het heeft natuurlijk ook geen zin om deze oefeningen niet uit te voeren, en ja het systeem moet natuurlijk af en toe getest worden, maar als puntje bij paaltje komt zijn we toch allemaal de klos. Moraal van dit hele verhaal? Geen idee. Het rolde gewoon uit mijn vingers toen ik vanmiddag weer eens een meter de lucht in vloog toen ik de sirene hoorde.

Soms voel je je ineens even heel gelukkig. Dit soort momenten zijn echt heerlijk en komen altijd wanneer je ze niet verwacht. Vanmiddag had ik ineens zo’n momentje. Ik hoefde pas om vijf over een op school te zijn en daar bleek dat we bij Duits ook alleen een film zouden kijken. Het uur daarna was een tussenuur. Ik had dus een nogal nutteloos gevoel en liep na de pauze naar de bovenste verdieping, om een boek te gaan lezen. Hier trof ik een klasgenoot van mij aan. Hij bleek ook een tussenuur te hebben en omdat hij later die dag pianoles had, wilde hij nog even oefenen. Hij ging hiervoor naar de muziekschool –die nog geen vijf minuten van onze school af is- en vroeg of ik met hem meekwam. Omdat ik natuurlijk niets beters te doen had, ging ik met hem mee. Daar aangekomen begon hij met oefenen. Hij speelde een prachtig nummer en ik was heel even ontzettend gelukkig. Het was zo’n mooi, magisch moment. Het is dat ik het liefste vriendje van de wereld al heb, maar anders. ;) Bij het schrijven van dit stukje heb ik het nummer al een paar keer opgezet. Ik vind het nog steeds een prachtig nummer, ondanks dat mijn klasgenoot het mooier speelde. Ik zal bij dit nummer waarschijnlijk altijd terug kunnen denken aan dit moment, en me er heel happy bij kunnen voelen. Dit kleine momentje heeft mijn dag zeker verbeterd en zo zijn er nog vele andere voorgevallen. Dit zijn de momentjes in het leven waar je het van moet hebben en volgens mij kun je dit soort momentjes elke dag opnieuw beleven, als je maar goed kijkt.

Daar zijn we weer. Ik heb weer een tijdje niet geblogt. Dit was omdat mijn laptop het begeven heeft en ik dus steeds tussen de twee computers van mijn ouders switchte. Hierdoor kon ik niet zo makkelijk bij mijn bestanden en iets uploaden wilde ik liever niet doen omdat ik alles dan door de war krijg. De Free record shop heeft mij, zoals ik al verwacht had, niet aangenomen en ik ben nu bezig met het samenstellen van een goede sollicitatiebrief om naar het biologische fastfoodrestaurant dat hier in de stad komt te sturen.

Anyway, dat is niet waar ik deze post aan wil wijden. Ik wil deze post namelijk wijden aan een geweldige website, namelijk We Heart It. Op deze website staan allemaal leuke, mooie en soms inspirerende plaatjes. Op deze site kun je een account aanmaken waarop je de plaatjes die je mooi vindt kunt "hearten". Deze plaatjes komen dan in jou "heart" terecht. Ik weet niet hoe het komt, maar ik vind het erg verslavend om naar al deze mooie plaatjes te kijken en wil daarom ook een aantal van mijn favorieten met jullie delen. Ook het plaatje in de lay out komt van We Heart it

En ja hoor, de eerste stap naar een minder nutteloos leven wordt gezet. Ik ben namelijk op zoek naar een bijbaantje. Ik heb nog nergens voor gesolliciteerd omdat ik nog een CV moet opstellen, maar ik ben nu al ontzettend zenuwachtig. Ik ben namelijk nog altijd bang dat het me niet bevalt of dat het mijn schoolwerk ontzettend in de weg gaat zitten. Of, en eigenlijk vind ik dat nog wel het ergste, dat ik heel weinig tijd over hou om met mijn vriendje te zijn. Klinklare onzin natuurlijk, er zijn genoeg jongeren die hun bijbaantjes perfect kunnen combineren met hun relatie. Waarom zou ik dat niet kunnen? Juist, dat kan ik wel. Mijn sollicitatieronde zal beginnen bij de Free Record shop. Ik hou ontzettend veel van muziek en het lijkt me dan ook ontzettend gaaf om daar te gaan werken. Hopelijk word ik daar dan ook aangenomen en anders gaat het zoeken gewoon verder. I won't give up.

Toen ik weer eens een dag had waarop ik me verveelde en waarop ik op mijn vriendje wachtte surfte ik wat rond op Mylifeisaverage.com. Op deze website trof ik echter een andere site aan en sindsdien, ben ik verslaafd. Ik lees elke dag de nieuwe berichtjes en lig soms compleet krom van de lach achter mijn computer.

Dear morning,

There is a reason we sound alike.

Sincerely mourning.

Dear blank, please blank is een website die volstaat met dit soort korte, grappige tekstjes en het is een prima tijdverdrijf voor als je je verveelt. Ik hoop dat ik hiermee niet zorg dat jullie er net zo verslaafd aan raken als ik, want dat is nogal makkelijk.

Dear Icebergs,

Sorry to hear about the global warming. Karma's a bitch.

Sincerely, the Titanic.

Ik weet niet waarmee, maar ik zit ergens mee. Ik irriteer me de laatste tijd heel vaak aan dingen en ik irriteer me er momenteel vooral aan dat ik nooit iets met mijn blog doe. Stiekem denk ik dat het ook komt door de lay-out van de blog. De blog oogt als een mode-/beautyblog, terwijl het dat eigenlijk helemaal niet is. Ik zit er dan ook aan te denken om de lay-out te gaan veranderen. Natuurlijk blijft mijn blog redelijk girly, maar ik kan absoluut niet meer tegen de huidige lay-out. Ik weet nog niet precies wat ik ermee wil, maar het moet anders, dat staat vast.

Ik denk echter niet dat dit is waar ik mee zit, misschien komt het gewoon door het weer, maar ik zit de laatste tijd niet helemaal lekker in mijn vel. Ik ben snel geïrriteerd, hoewel ik weet dat dit eigenlijk nergens voor nodig is. Ook voel ik me constant gestresst, hoewel ik amper iets hoef te doen. Ergens heb ik ook het idee dat dit juist het probleem is. Ik heb het idee dat ik niets doe, nutteloos ben. Dit jaar is mijn pianoles weggevallen, omdat ik hier al acht jaar op zat werd ik eraf gekickt om op die manier de wachtlijsten te verkorten. Belachelijke actie, als je het mij vraagt. Op deze manier raak je gemotiveerde leerlingen kwijt en vervang je deze door kleuters die van hun ouders per se een instrument moeten bespelen. Nu doe ik dus bijna niets meer. Ik speel op vrijdagmiddag toneel op de toneelvereniging van mijn school en ik zwem op zaterdagochtend. Hoewel ik vorig jaar niets aan sport deed en dus eigenlijk mijn pianoles vervangen heb met het zwemmen voelt dit niet zo. Dit zwemmen is gewoon op eigen initiatief en samen met een vriendin, hierdoor voelt het niet alsof ik echt aan het sporten ben. Eigenlijk was het stoppen met pianoles de ultieme gelegenheid om eindelijk te gaan doen wat ik al jaren wil: zingen. Zangles dus. Nu heb ik me hier ook voor opgegeven, maar ik ben natuurlijk gewoon op een wachtlijst terecht gekomen en heb hier uiteindelijk niets meer van gehoord. Misschien dat ze me volgend jaar wel toelaten, maar daarvoor moet ik nog een half jaar wachten. Eigenlijk zou ik ook wel een bijbaantje willen, maa ik ben bang dat ik daarmee mijn schoolwerk in gevaar breng, ik ben namelijk geen meisje dat iets durft te zeggen als ze het niet met haar werktijden eens is. Dus voorlopig speel ik Sims, hang ik met mijn vriendje (waar ik overigens nog steeds ontzettend blij mee ben) op rond hier in huis en maak ik af en toe eens wat huiswerk. Ik voel me ontzettend rusteloos, maar ik weet bij god niet wat ik eraan zou moeten doen.

De reden dat ik jullie nu verveel met dit enorme zeikbericht is dat de plaats waar ik altijd kwam om te zeuren niet meer bestaat. Ik merk nu dat Tijdverdrijver toch wel een deel van mijn leven was waar ik veel tijd aan besteedde. Ik weet niet meer hoe ik deze tijd nu moet besteden. Ik wil graag blijven schrijven, maar nu ik Tijdverdrijver niet meer heb, weet ik niet meer waarover en heeft het ook niet echt een doel meer. Op deze site was ook een klaagmuur, daarop uitte ik mijn frustraties altijd. Toen dit wegviel gebruikte ik Twitter hiervoor, maar nu dit geïfiltreerd raakt met familieleden vind ik het ook niet fijn meer om daar mijn frustraties te uiten en lange berichten zoals deze kunnen daar ook niet geplaatst worden. Vandaar dit geklaag en het voelt goed dat het er nu uit is.